Travel blog #1

About a lute player Maria, who discovers a sea dessert.

In July this year, I traveled to France. It was time for a concert with the band La Sensible.

Pamiętnik z podróży Marii, która poznaje morską pustynię.

W lipcu tego roku wybrałam się do Francji. Do zagrania był koncert zespołu La Sensible.

The organizers of our concert were the Festival in Saintes.

Organizatorami naszego koncertu był Festiwal w Saintes.

My friend Helena (soprano) had a wonderful idea for us to arrive much earlier in order to practise during rehearsals and to catch a breath in the New Aquitaine region while enjoying the excellent views and relaxing atmosphere.

Moja przyjaciółka Helena (sopran) miała cudowny pomysł, abyśmy przyjechały dużo wcześniej na próby i w regionie Nowej Akwitanii łapały oddech, korzystając w doskonałych widoków i relaksującej atmosfery.

The journey was tough. Woke up at 5 a.m., train to Krakow, transfer to the airport, waiting for the flight, security gates, flight, bus to Paris, metro in Paris, a sprint to catch the train, transfer — and yet we were still ALMOST there, because the next morning we had to drive for the whole day. Are you fans or foes of air conditioning? We were divided and at stake was the health of those whose work depends on their voice. I belonged to the heat-suffering side.

Podróż była ciężka. Pobudka o 5 rano, pociąg do Krakowa, przesiadka na lotnisko, oczekiwanie na lot, bramki, lot, autobus do Paryża, metro w Paryżu, turbo bieg na pociąg, przesiadka i już PRAWIE jesteśmy na miejscu, bo następnego dnia czekał nas jeszcze cały dzień w samochodzie. Jesteście fanami, czy przeciwnikami klimatyzacji? U nas frakcje były podzielone, a stawką było zdrowie osób które od głosu uzależniają swoją pracę zawodową. Ja należałam do frakcji cierpiących na upały.

We arrived at the wonderful village of Hiers-Brouage. Dear friends, I will sweet-talk you later, but to be honest, I won’t pretend I didn’t cry from exhaustion when we got there… 😉 Nausea, headache, a new unfamiliar place, and so on. From the next day, everything slowly began to fall into place— it got better, much better, wonderful and marvelous. However, the price of cutting travel costs is sometimes very high health-wise, and that’s a normal part of life for traveling artists. The big elephant in the room is carrying the instrument. They won’t let you on the bus, you can’t sit in an empty seat when it’s crowded, you won’t fit through the metro gates, you can’t sprint to the next platform, you can’t even enter the restroom cabin without it, you can’t leave it in the car—because the whole meaning of your trip depends on its condition and safety.

Zajechaliśmy do cudownej wioski Hiers-Brouage. Kochani, jeszcze będę Wam słodzić, ale pragnąc być w Wami szczera nie będę udawać, że dojechawszy na miejsce nie płakałam ze zmęczenia… 😉 Nudności, ból głowy, nowe nieznane miejsce i tak dalej. Od następnego dnia wszystko zaczęło się już powoli układać na dobre, lepsze, bardzo dobre i wspaniałe. Jednak cena obniżania kosztów podróży jest czasami bardzo wysoka pod względem zdrowotnym. Jest to normalna część życia takich artystów-podróżników. Dużym słoniem w pokoju jest noszenie instrumentu. Nie wpuszczą cię do autobusu, nie usiądziesz na wolnym miejscu przy większym zatłoczeniu, nie zmieścisz się w bramce w metrze, nie podbiegniesz na sąsiedni peron, nie wejdziesz nawet bez niego do kabiny toaletowej, nie zostawisz go w samochodzie, bo od jego stanu i bezpieczeństwa zależy cały sens twojej podróży.

Alright, that’s enough. Because I am here to tell you about the sea desert!

Dobra, starczy. Bo ja tutaj chcę Wam opowiedzieć o morskiej pustyni!

Since the times of the moon (and the sun too), there have been sea tides. Nothing new. The water lowers its level and reveals a piece of land. However, there’s nothing really remarkable about it—until you experience it with all your senses, both together and separately. You drive up to the shore, see the beach, and there… mud as far as the eye can see. Endless moist earth crisscrossed by tiny streams between puddles. The tides pull the sea back for many kilometers, revealing a landscape that looks like from another planet. A desert, slightly smelling of mud and fish, as large as a big city. We set off across the slimy, sometimes rocky, sometimes crunchy with old shells, seabed. The sun was giving its all, while the wind softened the day’s heat and carried that slightly rotting sea scent into our nostrils. Somewhere in the distance, you could see Île Madame—an island that just a few hours ago was surrounded by water, and now you could walk to it.

Od czasów istnienia księżyca (i słońca też) istnieją morskie pływy. Żadna nowość. Woda obniża swój poziom i odsłania kawałek lądu. Jednak nie ma w tym może nic odkrywczego, póki tego nie przeżyjesz każdym zmysłem na raz i z osobna. Podjeżdżasz do brzegu, widzisz plażę, a tam… błoto po horyzont. Bezkresna wilgotna ziemia poprzecinana maleńkimi strumieniami pomiędzy kałużami. Pływy cofają morze na wiele kilometrów, odsłaniając krajobraz jakby z innej planety. Lekko zalatującą błotem i rybą pustynia wielkości dużego miasta. Ruszyliśmy przez gloniaste, czasem skaliste, czasem chrupiące od starych muszli dno. Słońce dawało z siebie wszystko, a wiatr neutralizował upalność dnia i przywoływał w nozdrza ten lekko gnijący morski zapach. Gdzieś w oddali widać było Île Madame — wyspę, która kilka godzin temu była otoczona wodą, a teraz można było do niej dojść pieszo.

That’s all I can describe. The rest you would just have to experience. With your sense of smell (as I described in previous paragraph), sight (the endless expanse of water-like matter with no end in sight, questioning where its structure might change), hearing (the wind roaring with full force, alternating with the boundless sea silence), touch (the sun and sea wind, the crunch of shells underfoot), and emotions (when you realise the tide is coming, but you don’t know whether to run or if you still have an hour left for a peaceful walk). Boats are abandoned on the land — will someone come back for them? Under what circumstances? Wooden structures on 3-meter-high stilts indicate that the sea reaches much higher than knee level here, and delaying your return might, at the very least, result in a flooded phone 😉

To tyle, ile potrafię opisać. Resztę trzeba po prostu przeżyć. Węchem (jak już opisałam w poprzednim akapicie), wzrokiem (bezkres wodopobobnej materii, która nie wiadomo gdzie się kończy oraz gdzie zmienia swoją strukturę), słuchem (wiatr dudniący na całego naprzemienny z bezkresną morską ciszą), dotykiem (słońce i morski wiatr, chrupot muszli pod stopami), emocjami (gdy wiesz, że zbliża się czas przypływu i nie wiesz czy masz biec, czy może jednak została ci jeszcze godzina zapasu do spokojnego spaceru). Łodzie są porzucone na lądzie – czy ktoś po nie wróci? W jakich okolicznościach? Drewniane konstrukcje na 3-metrowych palach wskazują na to, że morze sięga tutaj znacznie wyżej, niż po kolana, zatem opóźnienie swojego powrotu może skończyć się w najlżejszym stopniu zalaniem telefonu 😉

Now I’m going to tell you about a village that was founded 500 years ago and looks as if nothing has changed since. Only cars have appeared 😉 It is surrounded by star-shaped walls – the first fascinating thing – the walls! Two stories high, yet completely invisible from the inside. You’re in an enclave with just a few streets, but you don’t feel like you’re in a prison. Why? Because you can’t see the walls! Why? Because grassy, tree-covered hills reach up to them. So when you climb the hill, be careful – there’s a cliff right ahead! Take a look at this picture:

Teraz opowiem Wam o wiosce, która powstała 500 lat temu i wygląda tak, jakby się w niej nic nie zmieniło. Może tylko pojawiły się samochody 😉 Wioska jest otoczona murami w kształcie gwiazdy. Pierwsza fascynująca sprawa – mury! Wysokie na dwa piętra, a jednak z wewnątrz zupełnie niewidoczne. Jesteś w enklawie z kilkoma ulicami, a nie czujesz się jak w więzieniu. Dlaczego? Bo tych murów nie widać! Dlaczego? Bo do tych murów dochodzi trawiasto-drzewiaste wzgórze. Zatem wchodzisz na górkę i lepiej uważaj, bo przed tobą zaraz jest przepaść! Przyjrzyj się temu obrazkowi:

Something extraordinary. The second thing is the whitewashed houses and stone streets. The village is incredibly cozy, yet very old, and so well-maintained that you don’t feel the slightest discomfort from the absence of modern city technology. Here’s my little postcard from this place for you:

Coś niezwykłego. Druga sprawa, to białe domki i kamienne ulice. Wioska niesamowicie przytulna, jednocześnie bardzo stara, a zadbana tak, że nie odczuwasz ani chwili dyskomfortu związanego z brakiem nowoczesnych technologii miasta. Oto moja pocztówka dla Was z tego miejsca:

Strongest and warmest regards to you all, Maria

Najmocniejsze i najcieplejsze pozdrowienia dla Was – Mery